Η προϊστορία των Ενόπλων Δυνάμεων της Ελλάδος, αφηγημένη από τον Όμηρο στην Ιλιάδα και από τον Ηρόδοτο και από άλλους ιστορικούς της αρχαίας Ελλάδος, αλλά και του Μεσαιωνικού Ελληνισμού και του υπόδουλου Γένους και του επαναστατημένου το 1821 Έθνους, ενέχει μεγάλες ώρες ηρωϊκού ήθους, υψωμένες στη σφαίρα του θρύλου, καθώς και πολύτιμα διδάγματα πολεμικής τέχνης.

Και υπήρξε η ένδοξη αυτή προϊστορία, πηγή εµπνεύσεων και παροτρύνσεων, ή και χορηγός τίτλων ευγένειας, για τις Ένοπλες ∆υνάµεις της Νεώτερης Ελλάδος, επιφορτισµένες αρχήθεν µε διπλή αποστολή: αµυντική του υφιστάµενου εθνικού εδάφους, αλλά, έως το 1922 τουλάχιστον, και αλυτρωτική των υποδούλων Ελλήνων. Συµπληρώθηκαν δεκαεπτά δεκαετίες ήδη από την πρώτη συγκρότησή τους επί Καποδίστρια. Και στην έκτοτε ιστορία τους υπήρξαν και φάσεις βαριάς κακοδαιµονίας, όπως το 1897 και το 1922, απότοκες όµως της οικτρά σφαλερής πολιτικής των τότε κυβερνήσεων, και φάσεις εξαίσιας επιτυχίας και πολεµικής αριστείας, όπως ιδιαίτερα το 1912-1913 και το 1940-1941.

Επίτευγµα των Ενόπλων ∆υνάµεων της Ελλάδος, αλλά και της ορθής πολιτικής του Ελευθερίου Βενιζέλου, υπήρξε η διπλασίαση το 1913 του εδάφους της Ελληνικής Επικράτειας και η επαύξησή του µε τη ∆υτική Θράκη το 1919. Επίτευγµα, έστω έµµεσο, των Ελληνικών Ενόπλων ∆υνάµεων, ως ηθική αµοιβή των αγώνων και των θυσιών τους από 1940 έως 1945, υπήρξε επίσης η Ένωση της ∆ωδεκανήσου µε την Ελλάδα το 1947

Τον Αύγουστο του 1922, στις φλόγες της Σµύρνης αποτεφρώθηκε µεταξύ άλλων η, επί δεκαετίες εµπνευστική της ελληνικής πολιτικής, αλυτρωτική Μεγάλη Ιδέα. Προπάντων όµως έληξε τότε ο ιστορικός χρόνος της παρουσίας Ελλήνων στη Μικρά Ασία, χώρο µεγαλουργίας του Ελληνικού έθνους από αιώνων. Πόση ανθρώπινη δυστυχία υποσηµαίνεται και πόσο βαριά ιστορική αλήθεια σηµαίνεται µε την ψυχρή αυτή έκφραση για την Εθνική Συµφορά του 1922!