Μετά από χρόνια πολιτικών εντάσεων και εθνοτικών συγκρούσεων, οι χώρες της βαλκανικής χερσονήσου (Σερβία, Ελλάδα, Βουλγαρία, Μαυροβούνιο) αποφάσισαν το 1912 να ενωθούν ενάντια στην κλυδωνιζόμενη από εσωτερικές αναταραχές Οθωμανική Αυτοκρατορία. Σκοπός τους ήταν η απελευθέρωση των υπόδουλων ομοεθνών τους και η διεκδίκηση των εθνικών τους συμφερόντων όσον αφορά κυρίως τα εδάφη της Μακεδονίας και της Θράκης. Η σύμπραξη των χωρών αυτών προκάλεσε τη δυναμική αντίδραση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία προχώρησε σε άμεση ενίσχυση των παραμεθόριων φρουρών και μετακίνηση δυνάμεων στη Μακεδονία και στη Θράκη.
Σε απάντηση, τα βαλκανικά κράτη προχώρησαν σε γενική επιστράτευση, με το Μαυροβούνιο να κηρύττει τον πόλεμο κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, γνωστό ως Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο. Σερβία και Βουλγαρία εισήλθαν στον πόλεμο στις 4 Οκτωβρίου ενώ την επομένη ακολούθησε και η Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια των πρώτων ημερών, οι ελληνικές δυνάμεις ξεκίνησαν επιθέσεις προς τη Θεσσαλονίκη επιτυγχάνοντας την πρώτη σημαντική τους νίκη στη μάχη του Σαρανταπόρου. Ο στρατός της Σερβίας προχώρησε στην κατάληψη των εδαφών γύρω από το Κόσοβο, ενώ οι Βούλγαροι επιτέθηκαν από τα ανατολικά.
Η συνολική δύναμη των Συμμάχων ανερχόταν στους 690.000 άνδρες και εκείνη των Τούρκων στους 345.000. Ο πόλεμος εξελίχθηκε γρήγορα σε μία σειρά από σημαντικές μάχες, με τις βαλκανικές χώρες να καταγράφουν σπουδαίες νίκες ενάντια στους Οθωμανούς. Η έναρξή του σηματοδότησε μία κρίσιμη καμπή στην ιστορία της βαλκανικής χερσονήσου και αποτέλεσε τον πρόδρομο μεγάλων αλλαγών στην περιοχή, προετοιμάζοντας το έδαφος για τις γεωπολιτικές αλλαγές που θα ακολουθούσαν.
