Μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στη Γαλλία διαμορφώθηκε, κάτω από την επίδραση της πολεμικής πείρας των πεδίων της Δύσεως, νέο δόγμα για το Ιππικό το οποίο αποκρυσταλλώθηκε στο αξίωμα “ελίσσεσθαι εφίππως και μάχεσθαι πεζή”. Το νέο αυτό δόγμα του Πεζομάχου Ιππικού έγινε αποδεκτό από το Ελληνικό Ιππικό αμέσως μετά τη συνθήκη της Λωζάννης. Για την καλύτερη αφομοίωση αυτού του Δόγματος εκλήθη Γαλλική Στρατιωτική Εκπαιδευτική Αποστολή που ήρθε το 1925 στη Ελλάδα και κάτω από την καθοδήγηση της εισήχθησαν στο Ιππικό μεταφρασμένοι οι Γαλλικοί Κανονισμοί εκπαιδεύσεως, Τακτικής χρησιμοποιήσεως και εν Εκστρατεία Υπηρεσίας του Ιππικού, υιοθετήθηκε η γαλλική οργάνωση και οι Γαλλικές συνθέσεις των Μονάδων και εφοδιάστηκε το Ιππικό με όλα τα όπλα του Πεζικού, από χειροβομβίδα μέχρι όλμους.
Σημαντικό γεγονός για την Ιστορία του Όπλου στην περίοδο του Μεσοπολέμου αποτελεί η δημιουργία Τάγματος Αρμάτων Μάχης με έδρα την Αθήνα. Η δύναμη του ήταν δύο άρματα VICKERS-ARMSTRONG των 6 τόνων και δύο αυτοκίνητα αναγνωρίσεως CARDEN-LOYD, τα οποία αγοράστηκαν το 1931. Είχαν επίσης παραγγελθεί άλλα 14 άρματα των 6-7 τόνων, πλήρη με τον οπλισμό τους, πυρομαχικά, ανταλλακτικά και επικοινωνίες. Τα άρματα όπως και τα αεροπλάνα παραγγέλθηκαν στην Αγγλία και στην Γαλλία, αλλά οι παραγγελίες δεσμεύτηκαν το 1938 εν όψει του επερχόμενου πολέμου, διότι οι μελλοντικοί αντίπαλοι κρατούσαν το υλικό που κατασκεύαζαν για τις ανάγκες τους.
Αν και η αριθμητική δύναμη του Ιππικού σε σχέση με το σύνολο του Στρατού που προήλθε από την επιστράτευση ήταν μικρή, ήταν επίλεκτο και όλες οι διοικήσεις το αναζητούσαν .Από τις πρώτες στιγμές της εισόδου του στον αγώνα επέδειξε υψηλό φρόνημα, απαράμιλλη ορμητικότητα και αδάμαστο επιθετικό πνεύμα. Εκτός αυτού ήταν η μεγαλύτερη δύναμη Ιππικού που συγκρότησε ο Ελληνικός Στρατός.
Τη 12 Φεβρουαρίου 1941 ο Ελληνικός Στρατό απέκτησε τον πρώτο επιχειρησιακό Σχηματισμό Τεθωρακισμένων. Επρόκειτο για την ΧΙΧ Μηχανοκίνητη Μεραρχία η οποία συγκεντρώθηκε και συγκροτήθηκε στην περιοχή της Λάρισας. Η Μεραρχία διέθετε 27 ελαφρά βρετανικά και ιταλικά (λάφυρα πολέμου) άρματα και 77 οχήματα μεταφοράς πεζικού κατανεμημένα σε τρία Μηχανοκίνητα Συντάγματα (191, 192, 193) και αντίστοιχα μηχανοκίνητα μέσα υποστήριξης μάχης.
Η Μεραρχία από 29 Μαρτίου εγκαταστάθηκε αμυντικά στη περιοχή Κιλκίς – Λαχανά περιμένοντας την Γερμανική επίθεση. Προσπάθησε να αμυνθεί έναντι των Γερμανικών τεθωρακισμένων με ότι δύναμη της είχε απομείνει μετά τους βομβαρδισμούς των Στούκας πλην όμως ήταν ανώφελο. Η Γερμανοί και πιο μεγάλα άρματα διέθεταν και πιο εκπαιδευμένοι ήταν στη τακτική χρησιμοποίηση των αρμάτων με αποτέλεσμα να ξεπεράσουν το εμπόδιο της Μεραρχίας, όχι όμως τόσο εύκολα όσο αρχικά πίστευαν.
Στη Μέση Ανατολή, όπου μεταφέρθηκε ο αγώνας μετά την ανακωχή, συγκροτήθηκε μια Ίλη Τεθωρακισμένων Αυτοκινήτων που εξοπλίσθηκε με οχήματα τύπου Κάρριερ. Η Ίλη αυτή συμμετείχε στην Μάχη του Ελ Αλαμέιν.
