Η Συνδιάσκεψη Ειρήνης στο Παρίσι άρχισε τις εργασίες της στις 29 Ιουλίου 1946 και είχε πρωταρχικό στόχο τον καθορισμό διεθνών συνθηκών οι οποίες θα διευθετούσαν τις εκκρεμότητες μεταξύ νικητών και ηττημένων του Β΄ Π.Π. Στη διάσκεψη συμμετείχε και η Ελλάδα, στο πλευρό των νικητών, προβάλλοντας ζητήματα εδαφικών διεκδικήσεων και οικονομικών επανορθώσεων. Επικεφαλής της πολυμελούς ελληνικής αντιπροσωπείας ήταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός και υπουργός εξωτερικών Κωνσταντίνος Τσαλδάρης. Οι συμφωνίες που επιτεύχθηκαν, υπογράφτηκαν μετά από μερικούς μήνες στη Συνθήκη Ειρήνης, την 10η Φεβρουαρίου 1947.
Η ιστορική Συνθήκη του Παρισιού αποτελείται από 90 άρθρα και 17 παραρτήματα. Ενδεικτικά, στο άρθρο 14 αναφέρει: «Ἡ Ἰταλία ἐκχωρεῖ εἰς τήν Ἑλλάδα ἐν πλήρει κυριαρχίᾳ τὰς νήσους τῆς Δωδεκανήσου τὰς κατωτέρω ἀπαριθμουμένας, ἤτοι: Ἀστυπάλαιαν, Ρόδον, Χάλκην, Κάρπαθον, Κάσον, Τῆλον, Νίσυρον, Κάλυμνον, Λέρον, Πάτμον, Λιψόν, Σύμην, Κῶ και Καστελλόριζον, ὡς καὶ τὰς παρακειμένας νησίδας».
Η Συμφωνία υπογράφηκε, εκτός από την Ελλάδα και την Ιταλία, και από άλλα 19 κράτη που είχαν πολεμήσει τον Άξονα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα οποία αναφέρονται στο κείμενο ως «Σύμμαχοι και Συνησπισμέναι Δυνάμεις».
Το πρωινό της Δευτέρας 10 Φεβρουαρίου του 1947, στις 10:30, τέθηκαν οι υπογραφές στο κείμενο της Συνθήκης. Από την ελληνική πλευρά υπέγραψαν ο γενικός διευθυντής του υπουργείου εξωτερικών Λ. Μελάς και ο πρέσβης στη Γαλλία Ρ. Ραφαήλ, ενώ από ιταλικής πλευράς ο πρέσβης Αντόνιο Μέλι Λούπι.
Η ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στη μητέρα – πατρίδα αποτέλεσε την μοναδική εθνική διεκδίκηση που ικανοποιήθηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δικαιωματική μεν, αλλά ελάχιστη αναγνώριση της συμβολής της Ελλάδας στη νίκη κατά του Άξονα.
#ΕλληνικόςΣτρατός, #HellenicArmy
