Μούσα ιερά, γι’ άλλη μια φορά,
ψάλλε τους καινούργιους μας θριάμβους στοργικά
κάνε άσματα κι άλλα θαύματα,
της Φυλής που πάντοτε και καθ’ εχθρό νικά.

Μα κάτι πικρό πες για τον εχθρό
που μι’ αυγή τ’ άγια μας τα σύνορα περνά
και βωμούς πατεί και λεηλατεί φτωχικά χωριά.

Στα τραχιά βουνά, στ’ άγρια στενά,
στις κορφές της Πίνδου, στις πλαγιές του Καλπακιού,
η λόγχη του τσολιά άστραψε ξανά
κι εκδικήτρ’ ακούστηκε η λαλιά του ντουφεκιού.

Οι Ευζώνοι μας κι οι Φαντάροι μας
ρίχνουν τους φασίστες σ’ ασταμάτητη φυγή
κι είν’ τα λάφυρα, τα κορμιά άπειρα που ’στρωσαν τη γη.

Της λεβέντρας Κρήτης τ’ ατρόμητα παιδιά,
τ’ άρματά τους ζώνουν και τρέχουν γοργά,
θάλασσες ξεσχίζουν, στεριές φτεροπερνάν
και στης Αλβανίας πατούν τα βουνά.

Ξύπνα Μίνωα, θείε ήρωα,
για να δεις τους Κρήτες σου ξανά πως πολεμούν,
πως με σώμα ορθό, πάνω στον εχθρό
σαν αϊτοί, σαν αίλουροι, σα λέοντες ορμούν.

Τρέχουνε, πετούν, παίρνουν, κατακτούν,
και της Τρεμπεσίνας τη θεόρατη κορφή
κι έχει νικητής, κάθε μαχητής Μίνωα μορφή.

Ηρωικά της Ελλάδος παιδιά,
με μια ψυχή και με μία καρδιά,
σαν πολεμάμε, πάντα νικάμε,
όποιον και να ’ναι της Πατρίδος μας εχθρό.

Κι όποια στιγμή μας δοθεί αφορμή,
όλοι μαζί με την ίδια ορμή,
Καλπάκια, Πίνδους και Τρεμπεσίνες
θα ξαναγράψουμε για Δόξα και Τιμή.